اشعار

بگـذار دلـم بی سر و سـامـان تو باشد           یک عمر فقط دست به دامان تو باشد

میـقـات به شـوق رخت احـرام ببـندد           ای روح حـرم کعـبه مسلـمان تو باشد

هر شاخۀ گـل آیه ای از سورۀ حسنت           دل آیــنــه در آیـنـه حـیـران تـو بـاشد

گـیسوی تو بر باد دهـد نظم جهان را           نظمی هم اگر هست پـریشان تو باشد

مستان همگی از خم میخانه خراب اند           مـیخـانه خـراب خُـم چـشـمان تو باشد

یک‌ شب رسد که شام فراقت سحر شود           خورشید عارضت، ز حرم جلوه‌گر شود

با طـول غـیـبـتـت، نـشـود کم امیـد مـا           این روزگـار تـلـخ، زمانی به سر شود

گردد ز کعبه، بانگ «انا المهدی»‌ات بلند           یک‌دم جـهـان ز آمـدنـت با خـبـر شـود

آیا شـود که بگـذرد این روزگـار تلـخ؟           «آری شود، ولیک، به خون جگر شود»

از گـریـۀ زیـاد، شـود اشـکِ دیـده کـم           زین گـریه، اشک دیـدۀ ما بیـشتر شود

روزی به بحر رحمت حق، غرق می‌شوم           کاین سیـنه پیـش تیـر بلایت سپـر شود

آمـیـنی از تـو، کـار هـزاران دعـا کـند           دسـتی گـشا، وگـرنه دعـا بی اثـر شود

تا بشکـنـیم، فـرق بـتـان را، خـلیـل‌وار           هر مشت ما به روز ظهورت، تبر شود

پـروانـه‌وار دور سـرت گـردد آسـمـان           خـورشید بر تو پرچم فتح و ظفر شود

یک عـمر با دعـای فـرج زنده مانده‌ایم           «میثم» دعا کن این شب هجران سحر شود

مجنون شدم كه راهی صحرا كني مرا            گــاهـی غـبـار جـاده لـيـلا، كـنـی مـرا
كوچك هميشه دور ز لطف بزرگ نيست            قطـره شدم كه راهی دريــا كـنی مــرا

پـيـش طـبـيب آمــده ام، درد مـی كـشــم            شــايـد قــرار نيسـت مـداوا كـنـی مـرا
حـالا كـه فـكـر آخــرتـم را نـمـی كــنـم            حـق می دهـم كه بـنـدۀ دنـيـا كـنـی مرا
آقا بـرای تو نه! برای خـودم بــد است            هر هـفـتـه در گـنـاه، تـمـاشـا كنی مرا
من گـم شدم، تو آيـنـه ای گـم نمی شوی            وقـتـش شـده بـيـائی و پـيـدا كـنی مـرا
ايـن بـار بـا نـگـاه كـريـمـانـه ات بـبـيـن            شـايـد غــلام خـانـۀ زهـرا كــنـی مـرا